"Ga jij maar naar de zwarte markt, daar hebben ze alles," zei de huisarts

Britt zit te wachten op een bottransplantatie. “Over twee maanden heb ik een afspraak met de orthopedisch chirurg; ik hoop dat ze me dan gaan inplannen voor een operatie.”

Britt is 29 jaar. Twee jaar geleden is ze van de trap gevallen, waarbij ze haar schouder ernstig beschadigde. “Mijn hele schouder moet vervangen worden. Het is nogal ingewikkeld omdat ze met donorbot moeten gaan werken.

Na die val had ik ontzettend veel pijn. Ik kreeg van mijn huisarts morfine en oxycodon voorgeschreven. Maar blijkbaar was de dosis die hij voorschreef te hoog.

Mijn familie werd boos op mij omdat ik hele dagen high was door de pijnstilling. In mijn beleving was dat niet zo, maar achteraf realiseerde ik me dat het wel zo was. Sommige dingen weet ik totaal niet meer. Zoals bijvoorbeeld mijn verjaardag, dat ik uit eten ging met vriendinnen. Het is dat er een filmpje van is gemaakt en ik mezelf zag; ik zat erbij als een zombie. Maar ik kan me er niets van herinneren. Dus ja, ik gebruikte te veel medicatie. Maar ik had het van de huisarts gekregen. Ik dacht, het zal wel zo horen.

Ik zat erbij als een zombie

Uiteindelijk besloot ik om op eigen houtje de oxycodon en morfine te gaan afbouwen. En dat ging goed. Maar kort daarop schoot m'n schouder uit de kom. Ik moest naar het ziekenhuis; van de arts kreeg ik tramadol mee. En daar kwam ik niet meer vanaf. Toen het doosje tramadol leeg was, ben ik online gaan zoeken of ik het kon kopen. Dat ging heel gemakkelijk.

Maar tramadol had niet het pijnstillend effect dat de morfine en oxycodon hadden. Ik begon steeds meer te slikken om terug op dat niveau te komen. Ik hield mijn gebruik verborgen voor iedereen, want ik had geen zin in weer een hele ruzie. Totdat mijn vader er achter kwam dat ik weer opiaten aan het gebruiken was. Op dat moment slikte ik bijna een strip tramadol per dag, 10 pillen van 50 mg.

Opname bij de verslavingszorg:  in 3 dagen keihard "afbouwen" en toen naar huis zonder begeleiding

Mijn vader heeft me toen naar de verslavingszorg gebracht. Ik werd opgenomen. In de verslavingskliniek hebben ze me in 3 dagen keihard laten "afbouwen" en op dag 4 mocht ik naar huis. Zonder enige begeleiding. Eenmaal weer thuis heb ik serieus geprobeerd om door te zetten, mijn tanden op elkaar. Maar het lukte niet. De pijn was vreselijk, ik hield het niet uit.

 Ik ging naar de huisarts en ik vertelde dat ik niet wist hoe ik het moest redden tot de operatie. Maar mijn huisarts zei: ”Je komt net uit een verslavingskliniek, dus ik schrijf jou niks voor.”

Hij geloofde niet dat ik pijn had. Hij dacht dat ik alleen maar uit was op medicijnen.

Oké, ik heb in een verslavingskliniek gezeten. Dat is waar. Maar ik heb ook een verbrijzelde schouder. Ik moet straks een hele zware operatie ondergaan. Ieder ander zou toch een pijnstiller krijgen…? Maar ik niet.

Ieder ander zou een pijnstiller krijgen, toch…? Maar ik niet

Toen ik zei dat ik echt medicatie nodig had, zei hij: “Op de zwarte markt hebben ze alles, dan ga je daar maar naar toe. Ik wens je veel succes.” Dat waren zijn letterlijke woorden. Hij stuurde me min of meer lachend de deur uit.

Sindsdien is het contact met mijn huisarts totaal verziekt. Het vertrouwen is weg. Het lijkt wel of hij er plezier in schept om mij te pesten. Ik heb het stempel van verslaafde, en daar kom ik niet meer vanaf.

Ik voel me ontzettend verdrietig, want ik kan geen kant op... ik heb echt mijn best gedaan om er vanaf te komen. Maar op de een of andere manier blijf ik falen. Mijn verblijf in de verslavingszorg heeft het eigenlijk alleen nog maar erger gemaakt. Die mensen wisten echt niet wat ze aan het doen waren.

Ik heb zo mijn best gedaan om er vanaf te komen, maar op de een of andere manier blijf ik falen

Vlak na mijn opname kreeg ik ook last van epilepsie. Ik heb gelezen dat dit een gevolg kan zijn van te snel afbouwen, maar de artsen ontkennen het. Hoe dan hoe, nu moet ik dagelijks medicatie slikken tegen epilepsie en ik mag geen auto meer rijden. Dus dat is er ook nog bijgekomen.

Ik heb helaas ook PTSS en heftige trauma's. Daarvoor zit ik in therapie, maar ik ben niet zo’n prater. Op het moment dat ik het moeilijk heb, dan wil ik graag praten. Maar niet op dagen dat ik me eindelijk weer eens vrolijk voel en ze net zo lang van alles uit me gaan trekken totdat ik weer helemaal in de put ben. Dus het zet allemaal weinig zoden aan de dijk.

Het verlangen naar die warme wolk

Met de pijn gaat het heel erg op en neer. Soms voel ik me redelijk, maar soms vlamt de pijn ontzettend op. Dan kan ik alleen maar als een dood vogeltje op de bank liggen en televisie kijken. Soms denk ik, waar doe ik het allemaal voor, waarom ben ik hier nog. Ik vecht maar door, tegen iets waarvan ik weet dat ik het nooit ga winnen... Ik zit verstrikt in de pijn, in het verdriet en de pillen van de zwarte markt. Want ja, ik ben natuurlijk weer gaan kopen. Wat moet ik anders? Ik heb pijn, ik voel me doodongelukkig en het verlangen naar die warme wolk blijft maar door mijn hoofd spelen. Ik zit in een vicieuze cirkel en ik weet niet hoe ik eruit moet komen. Sowieso kan ik niets ondernemen, totdat die operatie achter de rug is. Want daarna heb ik toch weer pijnstillers nodig.

Het enige dat mijn huisarts doet is slaapmedicatie voorschrijven. Al jaren...

Wat mijn huisarts wel doet is mij al jaren slaapmedicatie voorschrijven. Dat is blijkbaar wel goed voor mij. Uiteraard werkt dat spul al lang niet meer. Het werkt alleen als ik een dubbele dosis neem. En de rest van de week slaap ik dan gewoon niet...

Mijn huisarts heeft zo verschrikkelijk gefaald. Hij heeft me op geen enkele manier gesteund, geholpen of ooit een goed advies gegeven. Van huisarts wisselen is helaas onmogelijk; de wachtlijsten zijn te lang, dus ik kan nergens terecht.

Ik voel me heel erg alleen staan. De medicijnen dempen mijn gevoel en ik heb minder last van pijn. Mijn lichaam en mijn hoofd worden er rustig van. Maar ik schiet er niks mee op. M’n leven is compleet aan het instorten.

Mijn leven is compleet aan het instorten

Mijn moeder is half verlamd, ik ben verantwoordelijk voor de zorg voor haar.  Ik ben officieel mantelzorger, dus ik moet alles doen. Dat is ontzettend zwaar want mijn rechterarm kan ik amper meer bewegen.

Mijn financiële situatie is dramatisch. Ik geef bijna al mijn geld uit aan tramadol.

Ik gebruik minimaal per dag 200 mg (4 capsules van 50mg) en soms, als ik een hele slechte dag heb, wel 400 mg (8 capsules van 50mg). Kosten op de zwarte markt: € 54,95 per doosje van 30 stuks.

Ik geef bijna al mijn geld uit aan tramadol

Hoe ik dat kan betalen? Niet. Ik vul het ene gat met het andere. Ik heb een WIA uitkering, dus financieel heb ik geen ruimte. Wat ik doe is reeds betaalde rekeningen terugboeken om het weer kunnen kopen. Ik heb inmiddels een schuld opgebouwd van

€3000. Daarvoor heb ik hulp gezocht, dus nu krijg ik begeleiding van een budgetcoach die regelingen voor mij treft, bij onder anderen de woningbouw.

Ik hoop dat ik ooit weer de vrolijke gezellige Britt word die ik vroeger was. Maar ik heb er weinig vertrouwen in. Weinig vertrouwen in mezelf. Ik ben gewoon heel erg verdrietig.