Van eetverslaving naar gokverslaving naar oxycodon verslaving

Ik was 20 jaar toen ik te horen kreeg dat ik diabetes type 2 had.

Mijn cholesterol en mijn bloeddruk waren ernstig verhoogd. Aan beide kanten van de familie komen hart - en vaatziekten voor, dus dat betekende voor mij een extra hoog risico. Maar het interesseerde me niks. Ik troostte mezelf met eten, veel eten, veel ongezond eten, vreten zelfs.

Ik ben als kind misbruikt, geestelijk mishandeld en veel gepest. Ik had geen enkele eigenwaarde of zelfs maar een minuscuul stukje liefde voor mezelf. Ik vond mezelf walgelijk en ik voelde een intense haat richting mezelf.

Ik troostte mezelf met eten, veel eten, veel ongezond eten, vreten zelfs

Pas toen ik mijn partner (toen nog vriend, inmiddels mijn man) leerde kennen werd mijn leven een stukje leuker. Samen begonnen we mijn leven in te kleuren. Maar ik kon weinig ondernemen, want ik woog bijna 200 kilo. Wandelen, winkelen en vakanties waren niet aan de orde; alles was te zwaar voor mijn lichaam.

Ik wist dat ik het roer drastisch om moest gooien. Toen ben ik gaan nadenken over een operatieve ingreep waardoor ik gewicht zou kunnen verliezen: een maagverkleining. Ik vond het een moeilijke beslissing. Pas na 2 ½ half jaar hakte ik de knoop door.

Het voortraject van de gastric bypass duurde ruim 18 maanden

Maar een maagverkleining krijg je niet zomaar. Eerst moet je een uitgebreid voorlichtingsprogramma doorlopen en daarna is er nog een strenge selectie. Mijn voortraject duurde ruim 18 maanden, voornamelijk omdat de psycholoog maar door bleef vragen over mijn psychische gezondheid en of ik ooit een depressie had gehad.

Uiteraard werd besproken dat ik intense vreetbuien had en dat ik heel ongezond at. Ik ben zelfs nog naar een kliniek voor eetstoornissen verwezen om uit te laten zoeken of mijn ‘eetprobleem’ een contra indicatie voor de operatie zou zijn. Ik ben helemaal doorgelicht, van alle kanten bekeken. Ze hebben werkelijk alles gevraagd wat je maar kunt bedenken - maar op geen enkel moment is het onderwerp 'verslaving' ter sprake gebracht. Achteraf heel vreemd, want ik had duidelijk en uitgebreid verteld dat ik mijn verdriet en mijn psychische leed compenseerde met eten. Maar daar werd niet echt op ingegaan.

Nooit kwam het onderwerp 'verslaving' of verslavingsgevoeligheid te sprake

Als toen onderwerp 'verslavingsgevoeligheid' te sprake was gebracht, dan had ik kunnen vertellen dat ik heel (erg) veel gokte. Of had ik het zelf naar voren moeten brengen? Ik heb er niet aan gedacht en op dat moment was het gokken ook nog niet echt een probleem. Maar wat begon met een beetje gokken mondde uit in een complete gokverslaving. Hadden ze toen bij het onderwerp 'verslaving' stilgestaan, dan had mij dat wellicht heel veel ellende bespaard. Maar dat hebben ze helaas niet gedaan.

Na de operatie ging aanvankelijk alles goed. Totdat ik in mei 2023 het bericht kreeg dat mijn lieve moeder was overleden. Ik was er helemaal kapot van. Enkele uren later kreeg ik, zomaar ineens, een ontzettende niersteenaanval. De pijn was onbeschrijfelijk.

Ik kreeg 60 tabletten oxycodon kortwerkend, terwijl ik het nooit eerder had gebruikt

Van de huisarts kreeg ik 60 tabletten oxycodon kortwerkend, een krankzinnige hoeveelheid voor iemand die het middel nog nooit gebruikt heeft. Maar ik was compleet verdoofd door de pijn en het verdriet. Dit was het begin van een heleboel ellende, waar ik tot op de dag van vandaag mee worstel.

De oxycodon zorgde niet alleen voor pijnstilling, maar ook voor een warm dekentje om me heen en rust in mijn hoofd tijdens die moeilijke en zware periode.

Ik was in die tijd net in remissie van mijn gokverslaving, maar die stak opnieuw enorm de kop op. Het duurde niet lang of had ik twee verslavingen: een gokverslaving en een oxycodonverslaving.

Het duurde niet lang of ik had twee verslavingen: een gokverslaving en een oxycodonverslaving 

Niet dat ik de ‘schuld’ daarvan in de schoenen van die artsen wil schuiven. Maar iets meer aandacht voor het onderwerp was zeker wel op z'n plaats geweest.

Men zegt wel eens dat sommige mensen met een maagverkleining na de operatie hun ‘eetverslaving’ inruilen voor een andere verslaving. Ik heb geen idee of dat waar is en hoe vaak dat dan voorkomt, maar in mijn geval is het inderdaad gebeurd.

En ik ben niet de enige. Ik heb nog steeds contact met veel lotgenoten die ik tijdens het screeningstraject heb leren kennen, en veel van hen hebben nu een probleem met verslaving.

 Veel lotgenoten die ik tijdens het screeningstraject heb leren kennen hebben nu een probleem met verslaving.

Inmiddels ben ik twee jaar en vele behandelingen en onderzoeken verder. Ik ben meer te weten gekomen over mezelf: ik heb een angststoornis met depressieve stemmingsstoornis en ik heb ADHD. En een oxycodonverslaving, niet te vergeten. Ondertussen wordt er van alle kanten aan mij gesleuteld. Ik was een tijdje geleden begonnen met langwerkende medicatie voor ADHD, maar de psychiater die het voorschreef was niet op de  hoogte van mijn gastric bypass. Zij sprak zeer gebrekkig Nederlands en ik had het gevoel dat ik mijn verhaal niet goed kon uitleggen, laat staan dat ik duidelijk kon maken dat ik een gastric bypass had gehad. Ze schreef langwerkende medicatie voor, terwijl deze helemaal niet optimaal werkt voor mensen met een gastric bypass. Zucht.

Langwerkende medicatie die niet optimaal werkt voor mensen met een gastric bypass

Toe ik daar achter kwam heb ik gevraagd om een andere arts en die kreeg ik. Het was een leuke vent, die leek te begrijpen hoe ik mij voelde. Hij zou om te beginnen de langwerkende tabletten omzetten naar kortwerkende, zodat mijn lichaam de medicatie beter kon opnemen.

Het enige vervelende was, dat die leuke vent vergeten was een komma te plaatsen. Ik haalde bij de apotheek de kortwerkende tabletten op, het was op een vrijdag laat in de middag. De apotheker vroeg wel vier keer of het recept klopte. Naar mijn weten wel, want ik kwam zojuist van de psychiater af en had dit zo met hem afgesproken.

Wat bleek? In plaats van 3x daags 5 mg stond er op het recept 3x daags 50 mg en dat heb ik geweten! Het middel (dexamfetamine) heeft er voor gezorgd dat ik dat weekend een compleet ander mens was. Ik werk in de uitvaartzorg en die zaterdag moest ik werken. Ik stond midden tussen de mensen en ik had het gevoel alsof ik op één of ander housefeest was.

Ik ben de laatste jaren een stuk wijzer geworden over mezelf, maar ik ben er niet vrolijker op geworden. Mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat ik een mooi mens ben, maar mijn vader heeft altijd alles afgekeurd wat ik deed, tot op de dag van vandaag. Dat heeft diepe sporen nagelaten. Mijn oxycodonverslaving helpt mij natuurlijk niet mijn zelfbeeld te verbeteren. Maar ik hoop dat voor mij het zonnetje weer een keer gaat schijnen. Ik doe er hard mijn best voor, maar vaak vind ik het heel moeilijk. Ook al heb ik lieve mensen om me heen, toch voel ik me vaak heel erg alleen... Dat zit nu eenmaal in mij.

Ik hoop dat ik door mijn verhaal te delen mensen kan inspireren, of herkenning kan bieden. De gedachte om iemand anders troost te bieden, dan doet mij wel goed.

Onderzoek Maagverkleining en Opiaatgebruik

Belangenorganisatie Opiaten Afbouwen onderzoekt in hoeverre mensen met een maagverkleining dagelijks opiaten gebruiken, of men hierdoor in de problemen komt en of men daarvoor de juiste begeleiding ontvangt. 

Deelname aan het onderzoek kost je zo'n 5 minuten. Fijn als je meedoet!

Naar het onderzoek