.png){kind=small}
Ik gebruikte al zo’n zes jaar tramadol, 100 mg, omdat ik veel last had van pijn. Dat ging op zich goed. Maar het laatste halfjaar vloog ik qua gebruik helemaal uit de bocht. Helaas is er binnen ons gezin bij vlagen veel ruzie en agressie en dat vind ik zo verschrikkelijk. Van de stress, het verdriet en de pijn ging ik dan veel te veel tramadol gebruiken, om het maar niet te voelen. Ik zag geen andere uitweg dan mijn medicatie aan te vullen via de zwarte markt.
Maar tegelijkertijd wilde ik er dolgraag vanaf. Ik had al eens een poging gedaan, maar ik ging te snel en daar ben ik flink beroerd van geweest. Eerlijk gezegd wist ik heel goed dat ik geestelijk afhankelijk was geworden, van dat rustigere, ontspannen gevoel. Het ging al lang niet meer alleen om de pijn.
Het ging al lang niet meer alleen om de pijn
Zodoende kwam ik bij de verslavingszorg en dat voelde gelijk goed. Ik werd overgezet op tramadol druppels, 50 druppels, en dat gingen we afbouwen. Ik ging keurig minderen en ik was helemaal blij, ja, het gaat goed! Maar steeds als er weer een crisis uitbrak, vloog de angst en de stress over mijn kinderen en het afbouwen me weer naar de keel. Op die momenten kon ik mezelf niet weerhouden om toch weer extra te pakken.
Ik was net een jojo: dan ging de dosis omlaag, dan weer omhoog
Soms voelde ik me vreselijk beroerd en ziek en wist ik niet waar het vandaan kwam. Of het nou afkickverschijnselen waren of misschien de griep..?
En dan was er nog de pijn. Die zit er nog. Soms erger en soms minder, het komt en gaat. Ik denk dat dat toch de rest van mijn leven zo blijft. Soms was ik bang dat als ik straks op nul zou zitten, de pijn dan weer keihard zou toeslaan. Ik wil dat niet!! Maar toch zette ik door, op hoop van zegen, dat het straks toch mee zou vallen...
Hoe dichter bij de nul ik kwam, hoe enger ik het vond
Ik ben zo blij dat mijn begeleider mij steeds bleef aanmoedigen en nooit boos werd. Ondanks alle gejojo op en neer, gebruikte ik toch steeds minder, ook al duurde het een eeuwigheid. Kreeg wel steeds meer die kriebels in mijn benen. Clonidine opgehoogd; ‘s morgens een halve en ‘s avonds een hele.
Hoe dichter ik bij de nul kwam, hoe enger ik het idee vond om helemaal te stoppen. Dan begon ik weer te wikken en te wegen. 's Morgens voelde ik me top zonder druppels; ik dacht bijna dagelijks, ik laat ze staan! Maar uiteindelijk durfde ik het dan toch niet. Ik verzon steeds een andere reden om de laatste stap niet te hoeven zetten.
Ik verzon steeds een andere reden om die laatste stap niet te hoeven zetten...
Drie maanden verder...
Tjonge jonge, wat een toestand is het geweest, maar ik ben er vanaf! Op mijn tandvlees, maar het is me gelukt! Godzijdank dat ik hulp had van mijn fantastische begeleider Cees die altijd voor me klaarstond en in mij geloofde en zo geduldig was. En van mijn lieve man, mijn fantastische, stoere dochter, mijn schattige kleindochter en mijn lieve hondje Lady, die tijdens alle verdriet en ellende nooit van mijn zijde week.
Ik heb heel veel geleerd tijdens het afbouwen, vooral ook over mezelf. Ik weet nu dat ik kalm moet blijven, met allebei mijn benen op de grond moet blijven staan. Dat is voor mij een hele uitdaging, want ik laat me makkelijk door mijn gevoel meeslepen.
Maar ik weet nu dat ik ook sterk ben en dat ik ook zonder tramadol overeind kan blijven als het tegenzit. Al die rotdingen, daar ben ik nu minder bang voor. Ik voel me sterk en gelukkig. Want ook de laatste stap van het afbouwen van tramadol is me gelukt..! Ik ben er nu drie weken vanaf... Vannacht voor het eerst goed doorgeslapen, heerlijk! Ik heb wel veel pijn gehad de afgelopen drie weken; erg stijf in mijn benen en rug en last van mijn darmen. Maar het gaat echt al veel beter. Dus ik zeg met recht: ik heb het achter de rug! Wat ben ik blij... Dit spul voor mij NOOIT meer.