.png){kind=small}
De steun van een partner is ontzettend belangrijk wanneer je langdurig ziek bent, zeker wanneer je opiaten gaat afbouwen.
Bij mij begon het met de chronische pijn waarmee ik moest leren omgaan. De medicijnen, de soms vreselijke, nare bijwerkingen. En nu het afbouwen, /afkicken van de opiaten, in mijn geval morfine.
Zelf ben ik patiënt (maar zo wil ik mezelf niet noemen!) en ik vind het heel zwaar. Maar ook voor mijn partner is het moeilijk. Hij ziet mij pijn lijden en strijden met emoties. Ik weet dat hij dat moeilijk vindt.
Mijn man kan het niet verdragen dat hij niets kan doen; hij kan er niet tegen om als het ware met lege handen te staan. Hij is een type dat liever de handen uit de mouwen steekt. Hij heeft altijd moeite gehad om om te gaan met zijn emoties.
Mijn partner kan het niet verdragen dat hij niets kan doen
Ik weet dat hij mijn pijn niet kan wegnemen, mijn leven kan 'redden', alles weer goed kan maken. Maar een arm om me heen, vragen hoe het gaat, ‘kan ik iets voor je doen’… Dat zou zoveel voor me betekenen. Iets te drinken of te eten voor me pakken. Dat zou ik zo fijn vinden.
En het allerbelangrijkst: een luisterend oor! Waar heb je pijn, hoe gaat het afbouwen, heb je het koud? Of me gewoon even laten huilen. Maar ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen.
Een arm om me heen, vragen hoe het met me gaat...
De momenten dat wij nog samen konden genieten zijn lang geleden. En hoe erg moet het voor hem zijn, wanneer ik soms zeg dat ik haast geen levensvreugde meer voel...
Voor mij is het heel erg om ziek te zijn, maar een partner, of een gezin beleeft ook alles mee. Ook zij voelen en zien de impact. Dat is soms erg zwaar. Er wordt veel gevraagd van iedereen, denk bijvoorbeeld aan het huishouden. Ik voel me vaak zo machteloos, omdat ik zo weinig kan bijdragen.
De partner wordt onwillekeurig in de rol van een mantelverzorger geduwd. Wat een verschil met toen wij elkaar pas leerde kennen. Nu is alles anders. Ik begrijp heel goed dat het mijn partner soms teveel wordt, te moeilijk.
Het is belangrijk dat partners, gezinsleden zich uitspreken als het hen teveel wordt
Het proces is moeilijk voor ons beiden. Voor je het weet kom je in een situatie die als het ware 'op slot' zit, waar je niet meer uit komt. Daarom denk ik dat het belangrijk is dat partners, gezinsleden zich uitspreken als het hen teveel wordt of als ze niet weten hoe ze met de situatie om moeten gaan. Dat wij als patiënt daar ook begrip voor hebben.
Dat een partner/ geliefde zich soms machteloos voelt, dat snap ik heel goed. Maar ik wil ze op het hart drukken: je bent echt niet machteloos... Er zijn heel veel manieren waarop je iets voor de ander kunt betekenen. Het hoeft niet altijd een groot gebaar te zijn. Ook een klein gebaar kan kostbaar zijn.
