Oxycodon: als verslaving in de familie zit

Een ervaringsverhaal

19 jan4 minuten om te lezen

Vijf maanden gebruikte Nadine oxycodon, vanwege hevige pijn als gevolg van een zwaar auto-ongeluk. Haar huisarts schreef het probleemloos voor. Maar toen deze met pensioen ging, begon de ellende.

Nadine kreeg van haar nieuwe huisarts te horen dat haar medicatie per direct zou worden gestopt: in vier dagen tijd moest ze ‘afbouwen’ van 50 mg oxycodon per dag naar nul. Dat komt neer op een cold turkey.

In vier dagen ‘afbouwen’ van 50 mg oxycodon per dag naar nul

“De intense pijn waar ik de oxycodon voor nam kwam in alle hevigheid terug, ‘s nachts zeiknat van het zweten, overdag steenkoud, rillingen en pijn. Ik voelde me belabberd, moe, ellendig.”

Nadine probeerde een second opinion in te winnen en dat lukte. Een verslavingsarts bood de huisarts advies aan over een rustiger afbouwtraject. Maar dit aanbod werd geweigerd: de opiaten moesten ogenblikkelijk gestopt worden, liefst per direct.

Al spoedig is de laatste oxycodon op, Nadine staat op nul. Sinds het ‘afbouwen’ begon heeft ze amper geslapen. De ontwenningsverschijnselen zijn vreselijk. "Midden in de nacht rende ik in paniek de straat op in mijn T-shirt, in de vrieskou, omdat ik niet wist waar ik het zoeken moest van ellende."

"Ik rende in paniek de straat op in mijn T-shirt, in de vrieskou"

De volgende dag zit Nadine met hoge koorts bij de spoedeisende hulp. Daar wordt een longontsteking geconstateerd. Nadine krijgt een penicillinekuur en medicatie om de ontwenningsverschijnselen te verminderen.

De dienstdoende arts is geschokt door het verhaal van Nadine: in het verleden heeft Nadine een aantal epileptische aanvallen gehad en te snel afbouwen kan in haar geval heel gemakkelijk een epileptische aanval veroorzaken. De arts laat Nadine weten dat hij een klacht gaat indienen tegen haar huisarts, vanwege het nemen van een onaanvaardbaar risico.

Nadine is blij met de tabletjes clonidine die ze van de dienstdoende arts heeft gekregen om de ergste ontwenningsverschijnselen te onderdrukken, maar het is geen oplossing voor de lange termijn. In een opwelling heeft Nadine het contact met haar huisarts verbroken, maar ze heeft nog geen nieuwe, dus er is ook niemand die haar medicatie kan voorschrijven.

Nadine heeft geen andere keus dan de rit uit te zitten. Een paar dagen later zijn de ontwenningsverschijnselen grotendeels voorbij, maar slapen blijft nog heel lang een groot probleem.

Nadine doet haar best om haar leven weer op te pakken, maar de cold turkey heeft diepe sporen nagelaten.

Ik ga over mijn grenzen, neem niet voldoende rust, ik verdring de pijn net zo lang tot het niet meer te verdragen is.

"Ik voel ook dat mijn lichaam er een enorme klap van gekregen heeft. Sinds dat abrupte stoppen van de oxycodon ligt de pijn steeds op de loer, meer nog dan daarvoor. Dat ligt ook aan mezelf, want ik ben erg onrustig. Ik ga te vaak over mijn grenzen, neem onvoldoende rust, ik verdring de pijn totdat het niet meer te verdragen is. En dan, na een heleboel gepieker en gedoe, ga ik weer bestellen op de zwarte markt. Waarom ik dit doe...? Ik weet het niet. Ik weet me dan gewoon geen raad...'"

En dat is nog niet alles. "Ik vind het verschrikkelijk om toe te geven, maar sinds die eerste cold turkey ben ik al vier keer teruggevallen. Ik begin weer, dan stop ik weer, en een paar weken of maanden later begin ik weer. En dan stop ik weer; steeds cold turkey. Ik kan het niet opbrengen om langzaam af te bouwen, ik heb daar geen geduld voor.

Dus dan kies ik maar weer voor de harde manier. Het lijkt wel of ik alleen maar hard voor mezelf kan zijn... En het gevaar van een epileptische aanval? Tja, daar denk ik dan maar niet aan."

Het lijkt wel of ik alleen maar hard voor mezelf kan zijn...

"Op dit moment, terwijl ik dit schrijf, zit ik weer midden in een cold turkey... de vijfde inmiddels. Ik schaam me zo, niet alleen tegenover mezelf, maar ook tegenover mijn gezin.

Verslaving zit bij mij in de familie; mijn moeder was verslaafd aan medicijnen, alcohol, harddrugs, noem maar op. Ik ben er mee opgegroeid. Regelmatig liep haar gedrag volledig uit de hand; één keer heeft ze zelfs mijn dochter wat aangedaan. Dat was het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Maar ondertussen heb ik zelf een verslavingsprobleem.

De vorige keer dacht ik echt serieus dat het de laatste keer zou zijn, dat ik nooit meer aan de oxycodon zou beginnen. In mijn dagboek schreef ik: " Nu is het gewoon volhouden en de pijn een plek geven; proberen te accepteren dat het nu eenmaal een onderdeel is van mijn leven. Soms moet je gewoon eerst een paar keer goed op je bek gaan voordat je echt je doel kunt bereiken.”

"Soms moet je een paar keer goed op je bek gaan voordat je je doel kunt bereiken."

Maar blijkbaar was ik nog niet vaak genoeg op mijn bek gegaan, want de tijdje later was het hup... en daar ging ik weer.

Maar dit keer is er iets in mijn leven veranderd, dat mij een echte reden geeft om definitief te stoppen met de oxycodon. Als ik ooit een kans krijg om uit mijn verslaving te ontsnappen, dan is het nu.

Want... ik word oma. En dat neem ik heel serieus. Als oma wil ik 100% het tegenovergestelde zijn van hoe mijn moeder was als oma. Ik wil een lieve oma zijn, een blije, vrolijke oma... gewoon normaal, zoals een oma hoort te zijn!

Ik heb nu echt geen andere keus meer... ik stap uit die rollercoaster en ik blijf eruit.

Het is nu of nooit. Hoe moeilijk het ook is, ik ga het doen, en ik ga het volhouden. Ik heb nu echt geen andere keus meer... ik stap uit die rollercoaster en ik blijf eruit. Dit gedeelte van mijn leven is klaar, afgelopen.

Ik ben een bikkel, dat weet ik van mezelf. Ik ga die kracht gebruiken om al deze narigheid achter me te laten en opnieuw te beginnen. Inmiddels heb ik een nieuwe huisarts, iemand die mij steunt en begeleidt in plaats van tegenwerkt. Met haar samen ga ik alles op de rails zetten. Een pijnbehandeling, psychologische hulp.

Dit keer moet ik de bagage die ik al vanaf mijn jeugd meesleep onder ogen zien. En ik moet leren accepteren dat ik pijn heb zonder meteen naar een pilletje te grijpen. Liefde overwint alles, zeggen ze toch...? Daar houd ik me aan vast.