Ik leef al jaren met chronische pijn. Mijn pijn is altijd aanwezig, dag en nacht. Soms is het even wat minder, maar nooit echt weg. De pijn drukt een stempel op alles wat ik doe.
Hoe leg je uit wat het betekent om met chronische pijn te leven? Dat gewone dingen zoals opstaan, je wassen, lopen en zitten zo ontzettend veel energie kosten dat je voor andere dingen bijna niets meer overhoudt? Bij deze een poging.
Niet om zielig te doen, want ik ben niet zielig. Maar ik wil proberen uit te leggen hoe chronische pijn, die voor anderen vaak onzichtbaar is, je hele leven op zijn kop kan zetten.
Chronische pijn is niet alleen een lichamelijke ervaring maar ook een emotionele en psychologische belevenis die je stemming, je gedrag, je relaties en je kwaliteit van leven enorm kan beïnvloeden.
De pijn staat altijd tussen mij en de rest van de wereld in
De pijn kruipt tussen je oren, houd je bezig. Het beïnvloedt mijn vermogen om me te concentreren. Het veroorzaakt gevoelens van frustratie, depressie en angst. Soms heb ik daardoor een gebrek aan zelfvertrouwen en een bijbehorend minderwaardigheidsgevoel.
Pijn kan maken dat je steeds minder zin hebt in het leven. De pijn staat altijd tussen mij en de rest van de wereld in. Contact met anderen, samen leuke dingen doen is gewoon moeilijk. Beetje bij beetje raak je jezelf kwijt.
Zitten, slapen, liggen, alles doet pijn
Zelfs uit bed komen is vaak lastig, omdat je vanwege de pijn opziet tegen de dag.
Ik heb een voortdurende pijn in mijn heupgebied, variërend van een dof, zeurend gevoel tot scherpe, stekende pijnscheuten. De intensiteit van de pijn gaat op en neer, soms wordt het erger door lopen, buigen of zitten. Alledaagse taken zijn dan moeilijk.
Eigenlijk zit ik nooit lekker. Liggen lukt ook niet goed. Als ik loop doet iedere stap pijn. De pijn is 's nachts erger, en dat verstoort mijn slaap. Soms slaap ik helemaal niet. Soms voelt de pijn als een demon die de controle over mijn lichaam heeft overgenomen en al mijn energie uit me perst.
De pijn nam de controle over mijn lichaam en perste alle energie uit me
De psychologische impact van de pijn is soms even pijnlijk als het lichamelijke gevoel. Vooral op dagen dat de pijn intenser is voel ik me neerslachtig en gefrustreerd omdat ik zo weinig kan. Ik kan niet meedoen, want ik lig weer eens in bed. Vaak voel ik me daarover schuldig. Niet helpend, dat weet ik, maar het overkomt me gewoon.
Het gekke is dat je je op minder slechte dagen amper kunt herinneren hoe vreselijk de echt slechte dagen zijn. En op slechte dagen kan je je niet voorstellen dat er ook dagen zijn dat het beter gaat. Ik ben gelukkig nooit echt depressief geweest. Toch maak ik me regelmatig zorgen over hoe de pijn mijn leven en mijn toekomst beïnvloedt. Ook hier steekt mijn schuldgevoel de kop op: heb ik wel echt zoveel pijn? Stel ik me niet gewoon aan?
Als laatste redmiddel ging ik oxycodon slikken
Door de aanhoudende pijn ben ik uiteindelijk oxycodon gaan slikken. In eerste instantie gaf het een enorme verlichting. Ik was weer pijnvrij! Maar na 2 jaar begon de oxycodon averechts te werken: de pijn werd steeds heftiger en ik moest steeds meer slikken. Als ik niet slikte, voelde ik me ellendig. Ik was verslaafd!
Uiteindelijk heb ik zeven jaar oxycodon gebruikt. Ondanks de negatieve bijwerkingen en het gevoel dat de oxycodon juist tegen me werkte in plaats van dat het hielp, heb ik pas in 2023 de stap gezet om te gaan afbouwen. Ik heb dat gedaan via de verslavingszorg. Ik heb een geweldige behandeling gehad, maar toch was het regelmatig een hel.
Na twee jaar begon de oxycodon averechts te werken; pas vijf jaar later ging ik afbouwen
Bij iedere stap van het afbouwen voelde ik me verdrietig, depressief, lamlendig. Veel pijn en weinig tot geen slaap. Weinig tot geen kwaliteit van leven. In het verslag van mijn afbouwtraject lees je hoe het afbouwen is gegaan en hoe ik het heb beleefd.
Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en 2024 ziet er een stuk positiever uit. Ik ben van de oxycodon af! Eindelijk kan ik opnieuw mijn leven gaan invullen, in plaats van alleen maar bezig te zijn met herstel.
Herstel... Ik begin het leven weer leuk te vinden!
Ik kan weer dingen doen die ik jaren niet gedaan heb. Samen met mijn vrouw de stad in, andere steden bezoeken, vakanties, afspreken met vrienden, werken, studeren, wandelen, klusjes in huis. Er is zoveel te doen. En ik vind het allemaal steeds leuker!
Ik werk weer 100% en ik wandel veel. Gemiddeld 12 km per dag en de pijn is beheersbaar. Niet weg, maar ik heb er minder last van.
Op momenten van pijn probeer ik me te realiseren dat het ‘breinpijn’ is: dat mijn hersens denken dat er sprake is van schade aan het lichaam, en dat ze daarom alarm moeten slaan. Maar mijn chronische pijn heeft geen fysieke oorzaak. Deze overtuiging helpt me enorm.
Eindelijk bevrijd van de negatieve gevolgen van de opiaten
Het traject bij de verslavingszorg heb ik inmiddels afgesloten. Wat een mijlpaal!
En nu maar hopen dat de pijn op afstand blijft. In ieder geval is het heerlijk om niet steeds rekening te moeten houden met de belemmeringen van pijn. Niet meer altijd vroeg naar bed! En het mooiste is: ik ben eindelijk bevrijd van de negatieve gevolgen van de opiaten en het daarbij behorende gevoel van lamlendigheid. Chronische pijn en ook nog verslaafd aan oxycodon... voor mij was het het ergste wat mij ooit is overkomen.
Ik voel me iedere week sterker worden. Ik begin werkelijk mijn leven weer terug te krijgen. Ik begin het leven weer leuk te vinden.
Comments