Hakken en prakken werd taperen

Ik ben Marc. Ik kreeg oxycodon voorgeschreven, omdat ik verschrikkelijk veel pijn had na een hernia operatie. Scherpe pijn, doffe pijn, stekende pijn, ik kon amper zitten, lopen, staan, eigenlijk was alles een probleem. Pijncijfer 8 à 9. Ik had echt pijnstilling nodig. In het begin werkte de oxycodon goed, maar van lieverlee had ik steeds meer nodig om de pijn te dempen. De pijn werd ondertussen steeds erger.

Jarenlang heb ik oxycodon gebruikt. Ik merkte dat het rare dingen met mij deed. Soms werd ik ontzettend boos; woest kon ik worden, om een kleinigheidje. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo ben. Tenslotte had ik er schoon genoeg van en ik besloot te stoppen met oxycodon; ik gebruikte toen tweemaal daags 80 mg langwerkende oxycodon.

Mijn huisarts gaf mij een afbouwschema; ik moest 5 mg per keer minderen. Maar dat ging al gauw mis. Het ging te snel, de stappen waren te groot. Ik kreeg hevige ontwenningsverschijnselen. Ik werd ontzettend ziek; mijn hele lichaam deed zeer, tot op het bot, alsof ik door een vrachtwagen overreden was. Naast de pijn die ik al had van mijn operatie, kreeg ik deze pijn er nog eens bij. En het ging maar niet over. Je kunt je gewoon niet voorstellen wat een vreselijke pijn dat afbouwen veroorzaakt. Het is de grootste ellende die je kunt voorstellen.

"Het afbouwen ging te snel; mijn lichaam deed zeer tot op het bot, alsof ik door een vrachtwagen overreden was."

Ik was aan het eind van mijn krachten. Ik dacht, ik kan dit niet, het lukt me niet. Ik zag geen enkel lichtpuntje meer en ik zei tegen mijn vrouw: als dit mijn leven is, dan hoeft het voor mij niet meer. Toen heb ik het plan om te stoppen aan de kant gezet en meer dan een jaar toch weer oxycodon gebruikt. Ik zat in die tijd ongeveer op pijncijfer 7.

Toch heb ik mijn moed weer bij elkaar weten te schrapen en ben het nog eens gaan proberen. Heel langzaam afbouwen dit keer. Dat stond ook op de bijsluiter. Maar hoe krijg je dat voor elkaar? Zo’n pil van 5 mg moet je in stukjes hakken, de brokstukken vliegen je om de oren; op het laatst heb je een hoopje poeder met wat brokjes voor je en het is absoluut onduidelijk wat je daarmee moet. Het is onmogelijk om dat in gelijke porties te verdelen.

Mijn huisarts heeft me toen aangeraden om het te proberen met taperingstrips. Hakken en prakken werd taperen: je krijgt de dagelijkse dosering keurig netjes in een medicijnstrip. Dat is heel prettig; het geeft rust en dat heb je ook nodig, want dat afbouwen is sowieso een hele enerverende bezigheid.

In zo’n strip krijg je hele kleine afgemeten porties. Bijvoorbeeld van 1 mg, of een halve milligram of zelfs ¼ mg. Dat komt neer op 1/20 gedeelte van zo’n standaardpil van 5 mg. Zoiets kun jezelf toch nooit organiseren?

"Tijdens het afbouwen werd ik langzaam weer vrolijk, ik had zin om met de kinderen te spelen - het leven werd weer leuk!"

Toen ik een poosje bezig was met afbouwen, merkte ik dat ik me beter ging voelen. Ik werd weer vrolijk, maakte grapjes, ik had zin om met de kinderen te spelen. Het leven werd weer leuk. Gelukkig had ik genoeg geld om de taperingstrips zelf te betalen.

Want de zorgverzekeraar weigerde het te vergoeden. Het was zogenaamd niet wetenschappelijk bewezen. Maar ik heb toch zelf gevoeld dat het goed werkte? Dus ik zei, hoe kan dat? Als ik van de huisarts een recept krijg voor een hele doos oxycodon, dan vergoeden jullie dat wel, en als ik kleine porties wil declareren omdat ik met de oxycodon wil stoppen dan vergoeden jullie het niet? Dat is toch de omgekeerde wereld? Jullie houden mij gewoon verslaafd! Uiteraard werd daar niet op gereageerd.

Ik heb er een jaar over gedaan om af te bouwen; dat heeft mij ruim € 1000 gekost. Maar het was goed besteed, want ik heb mezelf weer terug. Ik kan weer genieten van mijn gezin en van het leven en dat is mij alles waard. Mijn pijncijfer is nog steeds 7 - even hoog als toen ik nog oxycodon gebruikte. Maar ik kan ermee leven en ik ben wel van dat spul en alle nare bijwerkingen af!

"Mijn pijncijfer is even hoog als toen ik nog oxycodon gebruikte - maar nu zonder oxycodon! En ik voel me stukken beter!"

Ik ben Marc Brand, dit is mijn echte naam. Ik vind dat iedereen de gelegenheid moet krijgen om af te bouwen met taperingstrips. Zo’n afschuwelijk afbouwtraject als ik heb meegemaakt wens je niemand toe en heel je leven dik onder de medicijnen zitten is gewoon verschrikkelijk zonde.