Ik kan niet verwoorden hoe eenzaam ik me soms voel

Mijn bedrijf is mijn leven, mijn ontspanning en levensdoel. Ik werk keihard, meestal zo’n 60/70 uur per week. Het liefst ging ik er 24 uur per dag keihard tegenaan, maar mijn gezondheid belemmert mij enorm in mijn functioneren. Ik heb al jaren last van een beknelling van een gevoelszenuw in mijn buik, dat veroorzaakt ontzettend veel pijn. De pijn is continu aanwezig, soms  onhoudbaar.

Pijn: alles geprobeerd, maar niets helpt behalve oxycodon

 Ik heb van alles geprobeerd, gabapentine, pregabaline, amitriptyline, dat soort dingen. Ook thc olie (via de apotheek),een ketamine infuus, zenuwblokkades met injecties, stroom. Het heeft allemaal niets geholpen.

Van de dokter krijg ik één doosje oxycodon 10 mg per maand. Dat is bij lange na niet genoeg om de pijn onder controle te houden.

Eén doosje oxycodon 10 mg per maand, aangevuld met pillen van de zwarte markt

Dus ik koop oxycodon bij op de zwarte markt. Dat kost mij tussen de €500 en €1000 per maand. Ik slik al twee jaar twee maal per dag 70 à 80 mg oxycodon. In het begin was het alleen vanwege de pijn, maar oxycodon is voor mij ook een middel geworden om me te ontspannen.

 Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit met mijn huisarts zou bespreken, maar ik durfde het niet aan. Ik was bang dat ze zou zeggen dat ik dan maar minder moest gaan werken omdat mijn gezondheid belangrijker was dan mijn bedrijf. Waar ik nog veel banger voor was, was dat ze me zou doorverwijzen naar de verslavingszorg.

Oxycodon is voor mij ook een middel geworden om me te ontspannen

Ik heb dringend begeleiding nodig, maar ik werk zelf in de verslavingszorg, dus ik kan geen normaal traject volgen. Het is een klein wereldje; iedereen kent iedereen. Ik kan het risico niet lopen dat mensen er achter komt dat ik verslaafd ben aan oxycodon, want dan kan ik mijn bedrijf wel sluiten. Mijn bedrijf kwijtraken is mijn grootste nachtmerrie.

Ik werk zelf in de verslavingszorg, dus een afbouwtraject is voor mij geen optie

Tien jaar geleden ben ik begonnen met het opbouwen van mijn bedrijf: het ging toen ontzettend slecht met mij. Ook toen had ik al vreselijk veel last van pijn. Het was zo erg dat ik amper kon functioneren. Ik was al mijn vrienden kwijtgeraakt, mijn baan, alles. Ik had een uitkering, ik was verschrikkelijk eenzaam. Zoiets wil ik nooit meer. Ik heb keihard gewerkt om mijn bedrijf op te bouwen, dat gooi ik niet zomaar weg.

Aan de andere kant besef ik dat het op dit moment niet goed gaat en dat ik hulp nodig heb. Uiteindelijk heb ik alle moed bij elkaar geraapt om toch met mijn huisarts in gesprek te gaan. Ik wilde haar vragen om mij te begeleiden tijdens het afbouwen, zodat ik niet in contact zou hoeven te komen met collega’s in de verslavingszorg. Samen met Opiaten Afbouwen had ik een keurige brief opgesteld, waarin ik de situatie uitlegde.

Maar daar voelde ze helemaal niets voor. Ze werd heel nijdig en zei dat ik hoe dan ook naar de verslavingszorg moest. Ik moest binnen een week laten weten naar welke instelling ik doorverwezen wilde worden, en als ik dat niet deed zou ze mij naar de dichtstbijzijnde instelling sturen: precies de organisatie die mij regelmatig inhuurt.

Mijn huisarts wilde mijn doorverwijzen naar de organisatie die mij regelmatig inhuurt

Godzijdank is ze daar later op teruggekomen. Nu heb ik toestemming om

zelf een geschikte organisatie te vinden. Maar dat is verschrikkelijk moeilijk. Ik probeer een vrijgevestigde verslavingsarts te vinden die mij kan begeleiden, maar tot nu toe heb ik nog niets gevonden.

Intussen ben ik nog steeds op mezelf aangewezen. Ik koop nog steeds op de zwarte markt, met alle risico’s van dien, want uiteraard wilde mijn huisarts het voorschrijven niet overnemen.

Ik kan niet verwoorden hoe eenzaam ik me soms voel

Ik kan niet verwoorden hoe eenzaam ik me soms voel. Wanhoop, pijn, verdriet, boosheid.. alles komt voorbij. Mijn partner weet dat ik oxycodon gebruik, maar niet dat het zoveel is, en dat ik het zelf koop. Dus met haar kan ik hier niet over praten. Maar daar heb ik wel heel veel behoefte aan.. Van ellende heb ik zelfs een keer de Drugslijn gebeld, maar daar kwam ik ook niet verder. Ik heb wel mijn ouders ingelicht.

Ik baal er van dat ik straks weer tijd en energie moet steken in het vinden van een pijnbehandeling die de oxycodon kan vervangen… en en ik ben bang voor de teleurstelling als het weer allemaal niet helpt, net als de vorige keer.

Zo bang voor de teleurstelling als de pijnbehandeling niet helpt, net als de vorige keer

De craving van het afbouwen, daar zie ik niet tegenop, want die heb ik niet. Het omgaan met de pijn ook niet, want ik ben pijn gewend. Ziek worden vind ook niet erg, dat trek ik wel, hoe ziek ik ook word.

Waar ik wel bang voor ben, dat zijn de psychische klachten die bij het afbouwen horen. Extreme angsten, slapeloosheid, erge onrust, paniek. Hier kan ik minder goed mee omgaan dan met lichamelijke klachten.

Inmiddels heb ik wel een plekje weten te veroveren bij een pijnpoli; ik ga proberen er met een open mind in te gaan. Ik ga het meemaken...